Inner freedom by growth
” Ik ben er zó klaar mee en ik wil nu eindelijk weer leven i.p.v. overleven” zegt de vrouw tegenover me en ze zucht eens diep “het is voor het eerst dat ik dit hardop durf uit te spreken” vervolgt ze even later, met tranen in haar ogen.
“Nu ga ik ook nog huilen en dat wil ik juist niet”, ze heft vertwijfeld haar handen in de lucht en buigt haar hoofd. Ik laat haar even bij haar zelf komen en pak de tissue doos. De tranen laten vloeien kan zo bevrijdend werken …
“Weet je, ik heb zoveel meegemaakt en diverse tegenslagen gehad, telkens weer”. Ze wordt onrustig en schuift wat heen en weer op haar stoel.
“En nu weet ik het écht niet meer, deze overspannenheid, het thuis zitten, de eenzaamheid, de stress, mijn angsten en dan die burn-out die op de loer ligt, het voelt allemaal als een slag in mijn gezicht, na al de rest”.
Ze is verslagen en moe vertelt ze me. Echter tevens ervaar en zie ik haar wil, haar kracht om hieruit te komen. Ze is een sterke mooie vrouw met wilskracht en zoveel inlevingsvermogen.
Voel je je “slachtoffer” vraag ik haar?
Hier moet ze even over nadenken, ze is een paar minuten in zichzelf gekeerd. Vervolgens haalt ze haar schouders op en antwoordt ze: Jazeker ben ik slachtoffer, maarrrrrr …. zegt ze, “ik voel dat dit moment NU ook belangrijk is, niet alleen dit gesprek maar deze fase. Ik kom er nog niet bij maar het is een soort weten dat ik ergens dichtbij ben, een doorbraak of zoiets … Kan het nog niet zo goed uitleggen maar diep van binnen zit er iets wat me hoop geeft”. “Dus ja en nee antwoord ze, enerzijds wel en anderzijds niet”.
“Je zult me wel raar vinden” lacht ze nerveus en kijkt me een beetje schuchter en ook verwachtingsvol aan.
Ik tover een glimlacht op mijn gezicht: “langs de rand van het ravijn groeien de mooiste bloemen” zeg ik tegen haar.
We kijken elkaar aan, “ja” zegt ze en vervolgt met de woorden “ik voel me erg op mijn gemak bij je, zó veilig en vertrouwd”.
Ik voel haar interne afweging en ook haar afdalen in zichzelf.
“Je begrijpt echt waar ik het over heb, ik ben die eenzame bloem die bloeit aan de afgrond! Maar ik ben er nog steeds, ondanks alles”.
Het leven organiseert alles om je heen, biedt je aan wat je nodig hebt. Het leven heeft je gebracht waar je nu bent, juist door je omstandigheden. Kun je je voorstellen dat juist die tegenslagen zorgen voor groei? Om dingen te veranderen? Als alles van een leien dakje gaat begin je niet aan de reis van bewustzijn.
Wat als deze zaken allemaal niet gebeurd waren, zou je dan ook hier tegenover mij zitten? Vragend kijk ik haar aan, genoeg draagkracht en vertrouwen om deze kritieke vraag te stellen.
“Ik weet bijna zeker van niet” zegt ze, “het was verdrietig en pijnlijk. Ik voel dat het zo wel werkt op de een of andere manier. Met mijn verstand begrijp ik het (nog) niet. Toch, iets in me zegt dat ik anders niet zover zou zijn gekomen”.
Met het verstand is dit ook bijna niet te begrijpen of te verklaren. Dat willen we wel graag, antwoord ik haar en zie de glinstering in haar ogen weer.